Smaken uit de zee

Aaah, wat houd ik van de zee! De golven, het strand, de beestjes, het zand. Oke nee stop maar. De zee is voor mij een ware nachtmerrie. Mensen die als sardientjes in een blik bij elkaar liggen in een wanhopige poging te bruinen, het zand dat onder mijn tenen kraakt en de veel te harde wind. Niks voor mij. De enige reden waarvoor ik naar de zee zou gaan, is de verse vis.
Ik ben namelijk dol op vis. Naar het schijnt at ik als klein kind al een vis, een krab of een kreeft in mijn eentje op. Nu eet ik nog steeds af en toe vis, omdat mijn mama het kennelijk belangrijk blijft vinden dat ik vlees en/of vis eet. En vis gaat er -moet ik eerlijk toegeven- toch makkelijker in dan vlees, omdat ik het heerlijk vind. Maar door het nadenken over veganisme en het boek NON*FISH*A*LI*CIOUS ben ik toch serieus beginnen nadenken over mijn visconsumptie. De enige reden waarom ik vis niet zou opgeven, is omdat het zo lekker is. Gestoomd met een marinade (het recept volgt later). Heaven on Earth baby!

zeesla

Maar vis is natuurlijk niet het enige dat uit de zee komt, en van garnalen of oesters moet ik eigenlijk bitter weinig hebben. Er moet toch een manier zijn om mijn voorliefde voor zeese (bestaat dat woord eigenlijk?) smaken te doen vervagen?
En ja, die is er: zeewier. Zeewier vind ik eigenlijk al net zo lekker, zo niet nog lekkerder dan vis. In dezelfde marinade. Zeewier heb je in alle vormen en soorten van het bekende noriblad voor sushi tot superfoods spirulina en chlorella. Je hebt roodwier, bruinwier, groenwier. Onlangs heb ik nog een bakje zeesla gekocht!
Zeewier zit bomvol jodium, dat goed is voor je schildklier, en selenium waarvan we doorgaans te weinig binnenkrijgen. Nochtans zijn dat zeer belangrijke mineralen.
Zeewier en een kookboek om de vissmaak te vervangen. Dat kan niet misgaan!
Morgen maak ik mijn eerste gepimpte versie van een non*fish*a*li*cious recept: spaghetti met spirulina, zeesla en nori. Echte krachtvoer. Tot dan!